De opkomst en ondergang van diersoorten op aarde zou wel eens deels bepaald kunnen worden door buitenaardse krachten. Het zonnestelsel beweegt namelijk gedurende zijn baan rond kern van de Melkweg periodiek buiten de schijf. Hierdoor kunnen massale uitstervingen op aarde veroorzaakt worden.
Men heeft weten aan te tonen dat de gemiddelde periode tussen twee massale uitstervingen op aarde ongeveer 62 miljoen jaar bedraagt. Hoewel niet alle uitstervingen aan deze cyclus voldoen, gehoorzamen de twee grootste er wel aan: de Permische uitstervingen 250 miljoen jaar geleden en de Ordovicische uitstervingen 450 miljoen jaar geleden.
Nu denken astronomen een verklaring te hebben voor dit fenomeen. Net als alle sterren heeft ook de zon een onregelmatige omloopbaan rondom de kern van ons melkwegstelsel. Hierbij beweegt ze niet alleen dichter naar de kern toe en er weer verder vandaan, maar beweegt ze ook 'op en neer' door de schijf van de Melkweg. Eén complete verticale cyclus duurt ongeveer 64 miljoen jaar – dat is verdacht gelijk aan de cyclus van biodiversiteit op onze aarde.
Op deze grafiek wordt aangegeven hoeveel soorten er verdwijnen. De onderste as geeft aan hoe lang het geleden is, de linkeras geeft het percentage diersoorten dat verdwijnt aan.
De zon is gedurende de periodes waarop ze boven of onder de schijf van de Melkweg beweegt extreem gevoelig voor kosmische straling. De oorzaak heeft te maken met kosmische boeggolven. Het zonnestelsel beweegt bijvoorbeeld niet door een absoluut vacuüm, maar door een ijl interstellair medium. Hierdoor ontstaat een soort boeggolf voor de zon uit, waardoor kosmische stralen geproduceerd worden.
Als het zonnestelsel een boeggolf heeft, zou dat ook bij de Melkweg het geval kunnen zijn? Het is immers een bekend feit dat de Melkweg richting een massieve cluster van sterrenstelsels beweegt, de Virgocluster. Nu is de ruimte tussen sterrenstelsels in verrassend genoeg ook niet geheel leeg: hier bevindt zich het nog veel ijlere intergalactische medium. De galactische boeggolf zou dan alleen aan de noordkant van de Melkweg aanwezig zijn, aangezien dat de kant is die richting de Virgocluster wijst. Hier zou dan meer kosmische straling vandaan moeten komen en dat blijkt inderdaad het geval te zijn.
Normaal gesproken beschermd het omvattende magnetische veld van onze Melkweg ons deels tegen hoogenergetische extra-galactische kosmische straling. Iedere 64 miljoen jaar beweegt de zon echter tijdelijk buiten dit beschermende veld, als de zon zich boven c.q. onder de schijf van de Melkweg bevindt. Hierdoor krijgt de aarde een extra dosis straling te verwerken, waardoor de ozonlaag langzaam weggevreten wordt.
De lokale omgeving van de zon, met de richting van de omloopbaan van de zon en de beweging van het interstellaire medium.
